حس هفتم

دوس داشتن شاید همیشه هورمون نباشه یه چیزیه بیشتر از اینا. شاید وقتی بی دغدغه حالت خوبه ، بی دلیل میخندی اونم وقتی که خنده بین خیلی از گرفتاریا گم شده ، وقتی که به بودن امیدواری ، وقتی که نگران نیستی ، خودخواه نیستی ، شاید همین وقته که اون حسه اومده نشسته یه جایی تو وجودت که خودتم نمیدونی کِی و چطور . وقتی که مهم نیست آخرش قراره چی بشه ، وقتی دنبال چیز خاصی نمیگردی تو این جریان فقط میخوای حالت خوب باشه ، حالش خوب باشه ؛ حتی سعی نمیکنی برای این خوب بودنه کار خاصی کنی ،  انگار خودبخود این اتفاق میفته. اینجا همون جاییه که روزها ، شب  ها تلاش کردی برای رسیدن بهش و همیشه یه خلاء بوده برات. اما وقتی که نه فکرشو میکردی و نه قرار بود برای رسیدن بهش کاری کنی خودش اومده. مثل یه هدیه ی بی بهونه و یهوویی. یه حس سبکِ ، نه دست و پاتو میبنده نه مقیدت میکنه به انجام چیزی ، یه جریان سیال که تو وجودته. تک تک سلولات نفس میکشنش. آرامش همینه. 

دوست داشتن هیچ مناسبت و تقویمی نمیشناسه ، حسش که کردی باید به زبون بیاریش در لحظه ...

                     " دوستت دارم را " 

                       من دلاویزترین شهر جهان یافته ام