جانی و جهانی و جهان با تو خوش است
پوپک چن روز پیش پرسید : چه چیزی باعث میشه امید داشته باشی؟" راستش چن باری خودمم بهش فک کرده بودم اما هیچوقت جواب روشنی براش نداشتم ، انگار این انگیزه و امید رو بصورت دیفالت دارم ، اینکه همیشه ادامه بدم ، اگه زمین خوردم خودمو بتکونم و ادامه بدم ، اینکه اصلا نشستن بمدت طولانی برام تعریف نشده. اما دلیلش رو نمیدونم ، با این سوال جدی تر بهش فکر کردم به گذشته نگاه کردم ، اما چیزی که مشخص کنه بازم پیدا نشد اما اینو فهمیدم که عامل انسانی بی اثر بوده. شاید امید داشتن یه خصیصه خیلی خوب باشه اما داشتنش بدون اینکه دلیلش رو بدونم برای من مزیت نیس ، اصلا هم به معنای اینکه من چقد خوبم نیست. این سواله یه تلنگر بود که چرا واقعا چرا امید دارم. شایدم نگران شدم که روزی برسه و من بخاطر اینکه ندونم ریشه ی امیدم از کجاست قطش کنم.
+ بی ربط نوشت
بعضی نگفتنا ، انکار کردنا از ته دل نیست دلیلش اینه که خودمونو راضی میکنیم اینجوری بهتره اما خوب میدونیم که نیس ؛ پر میزنه
+ بشنوید فرامرز اصلانی
