حس هفتم

زاویه ی دید ، اونچیزی که خیلی وقتا بهمون کمک کرده یا باعث دردسرمون شده. همون چیزی که باهاش قضاوت میکنیم ، نظر میدیم ، تصمیم میگیریم و جلو میریم. همونقدر که مهم و تاثیرگذاره به همون اندازه ساده س. همه این حرفا و خیلی حرفای دیگه با نگاه کردن  به یه لیوان آب و خط سطحی آبی که داخلش بود وقتی که مثلا میخواستم بخوابم و به روبروم خیره شده بودم به ذهنم رسید، در نهایت نخوابیدم و الان گیجم! تصور کنین شما رو تختتون به پهلو دراز کشیدین و یه لیوان که 2/3 فضاش پره روبروی شما قرار داره. یه گلدون کوچولوی فانتزی خوشگلم پشت لیوان قرار داره ، حالا اگه چشم بالایی رو ببندین و با اون چشم که باز نگاه کنین لبه ی لیوان و گلدون هم سطح میشه و در یه خط قرار میگیرن ، حالا چشم پایین همون چشمی که صورتتون مماس رو بالشت رو ببندین و نگاه کنین لیوان انگار اومده پایین تر و از لبه گلدون فاصله گرفته ، حالا اگه با هر دوتا چشم نگاه کنین میبینین لیوان در حد فاصل اون دو خط قبلی که دیدین هست. این خاصیت زاویه نگاه . وقتی با چشم بالایی نگاه کردیم به  لیوان ( هدف) اشراف بیشتری داشتیم و در سطح پایین تری قرار گرفت ، وقتی با چشم پایینی نگاه کردیم لیوان رفت بالاتر و انگار ما از پایین به قله ی یه کوه نگاه میکنیم اما وقتی هر دو تا چشممون رو باز میکنیم و نگاه میکنین حد واسط بود و یه بالانس برقرار شد. بنظرم همیشه باید در حال انجام این بازی باشیم و هر سه حالت رو انجام بدیم و در نهایت اونجوریه که میتونیم به نتیجه ی قابل قبولی برسیم. اما گاهی نمیدونم به چه دلیل و یا دلایلی! فقط در یه حالت ثابت میشیم و نگاه میکنیم و بعدش شاید پشیمونی!