حس هفتم

نقشی که یه دوست خوب تو زندگی آدم داره گاهی خونواده ی آدم ندارن. نعمتیه که من خوشحالم از داشتنش. از وقتی که یادم میاد من همیشه دوستای نزدیکی داشتم و هیچوقت تنها نبودم. معمولا بهترین و پایدارترین دوستیا مربوط میشن به دوستیایی که از دوران راهنمایی یا حتی قبلش شروع میشن.در کنار دوستایی که تو برهه های مختلف زندگی پیدا کردم ، چن تا دوست دوران بچگی دارم که هنوزم باهم در ارتباطیم ، اونقدر که گاهی حالمون از هم بهم میخوره از بس از زندگی هم باخبریم و تماس داریم باهم ! بین همین چن نفر در نهایت بازم یه نفر خاص تر از همه س که از دوستان دوران طفولیت :دی محسبوب میشه. رابطه دوستی که بیشتر از 20 ساله ادامه داره و تو همه ی این سالها و با اتفاقات مختلف هر روز با کیفیت تر میشه و عمیق تر. همکلاسی بودن عمق این دوستی رو بیشتر کرد تا دوران دبیرستان که من رفتم رشته تجربی و دوستم رفت انسانی، جالب اینجا بود که چن تا از همکلاسیای راهنمایی هم هم رشته م بودن ولی همین که زنگ تفریح میشد من دم در کلاس دوستم بودم یا گاهی اون میومد. اونقدر که همه ما رو میشناختن گاهی که من کلاس نداشتم باهاش میرفتم سرکلاسای اون میشستم ، دبیرا هم ما رو میشناختن دیگه. چون تاریخ رو دوست داشتم باهاش میرفتم سر کلاس تاریخ اونا. دوران دانشگاه اما از هم جدا شدیم حتی اونجا هم چن بار بعنوان مهمان رفتم سر کلاسشون چقدم خوش گذشت :دی این دوستی با ازدواج اون هم هیچ فاصله ای بینش نیفتاد و هنوزم هر روز از هم باخبریم. دورانی که مدرسه میرفتیم برناممون این بود یه روز یا دو روز درمیون خونه همدیگه چتر بودیم و هر چن وقت یه بار دورهمی که همه بچه ها بودن خونه اونجا جمع میشدیم. کلا بهمون خوش میگذشت. طوریه که اگه تماس نگیره یا خبری ازش نباشه خونواده م نگرانش میشن و حالشو میپرسن ، والا گاهی فک میکنم اونو بیشتر از من دوس دارن :دی خلاصه یه رفیق دارم که " رفیق روزهای خوب ، رفیق خوب روزها " یه برای خودش. 

الانم با بقیه بچه ها هرچن وقت یه بار دورهم جم میشیم و کلا از حال هم باخبریم. نمیدونم اونایی که دوست نزدیک ندارن دلیلش چیه ولی بنظرم یکی از بزرگترین لذتای زندگی رو از دست دادن.