حس هفتم

چی شد که ما آدما جونمون به گوشیامون ( کلا هر نوع وسیله ی دیجیتال منظورمه ) بند شد و تو خواب و بیداری مث شیشه ی عمر گذاشتیمشون ور دل خودمون ، نمیدونم؛ اما اینو میدونم که با یه سیر جهشی داریم میریم به سمت اعتیاد و تنبلی و زودباوری و.....  دیشب مهمون داشتیم یه بچه ی 3 ساله هم همراهشون بود از وقتی اومدن این بچه دنبال گوشی و تبلت و لپ تاپ میگشت منم دستشو گرفتم آوردم تو اتاق مثلا سرگرم شه دیدم حمله کرد سمت گوشی (منم که تا حالا گوشیمو دست احدی ندادم پیرو همون قضیه ی شیشه عمر اینا) بهش اجازه ندادم ، اولش اوقات تلخی کرد بعد که با داستان و شعر و نقاشی کشیدن سرگرمش کردم اینقد خوشش اومده بود میگفت من شبو اینجا می مونم!میخوام بگم خودمون هیچ تروخدا بچگی و لذت بازیای حرکتی و فکری رو از این بچه ها نگیریم ، بخاطر بی حوصلگی خودمون یه گوشی ندیدم دستشون که فقط مشغول باشن ، بنظرم اینجوری تمام استعدادشون رو خفه میکنیم. الان هر جمعی بری چه مهمونی چه جمعای دوستانه خلاصه هرجایی میبینی همه سرا تو گوشیاشون اصلا حواسشون نیس چی داره میگذره بهشون ، من خودمم یکی از همین آدمام که مدام گوشی به دستم تو تمام لحظات حتی وقتایی که کار مهمی انجام میدم دقیقا عین معتادا در حال چک کردن گوشی! اما گاهی که فک میکنم تاسف میخورم و با خودم بحثم میشه و تصمیم به ترک میگیرم. البته فعلا اعتیادم مواقعیه که تنهام وگرنه تو مهمونی و جمعای دیگه زیاد گوشی دستم نیس؛ تنها جایی که کاملا از گوشیم بیخبرم وقتایی که مسافرت میرم؛ بازم جای شکرش باقیه! نمیخوام بگم بیایم مث پدربزرگ مادربزرگامون زندگی کنیم مگه اونا چیکار میکردن که سرگرم شن و از اینجور صحبتا، چون واقعا مسخره س حذف تکنولوژی از زندگی امروز که تمام کارمون بهش وابسته س اما خوبه یاد بگیریم کی و کجا استفاده کنیم. اول از همه روی صحبتم با خودمه . یه جمله خوندم منتسب به انیشتن که نمیدونم چقدر درسته اما جمله ی خوبیه : "من از روزی میترسم که تکنولوژی از تعاملات انسانی پیشی بگیرد ، چنین روزی جهان نسلی از احمق ها خواهد داشت."

+ نتیجه گیری این پست من مامان خوبی میشم :دیی